Rozdział 15.

Grzegorz chodził od jakiegoś czasu struty i nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. Nie mógł uwierzyć w to, że poznana na czacie, zupełnie przypadkowa dziewczyna, to akurat ta sama osoba, co właścicielka bistro, z którą to już nie raz darł koty. Stwierdził, że to jakieś fatum albo – co gorsza -  kara za wszelkie grzechy, jakie popełnił w trakcie swojego dwudziestodziewięcioletniego żywota na tej Ziemi. Jednak z drugiej strony, oczywiście po wielu przemyśleniach i bitwach ze samym sobą, po pewnym czasie zaczęły się w nim przejawiać wyrzuty sumienia, że uciekł spod restauracji jak ostatni palant i zrobił Guardian Angel w bambuko. Było mu głupio, owszem, ale tylko do chwili, gdy nie przypomniał sobie o tych wszystkich niemiłych sytuacjach z nią związanych: o skorupkach w jajecznicy, o niedoszłym wypadku na ulicy, o spotkaniu w parku w dniu rzekomego spotkania z Mysteriousem… Z trzeciej jednak strony – o ile takowa w ogóle istnieje – Lidka… Ona podobała mu się. Bardzo mu się podobała i tego już niestety nie udało mu się ukryć, zwłaszcza przed Bartmanem. Ten to miał nosa do wszystkiego, a do stosunków damsko – męskich w szczególności!

- Kosa, możesz mi odpowiedzieć tylko na jedno pytanie? – zapytał po skończonym treningu, siadając na ławce obok kumpla.

- No, wal śmiało.

- Jak tam sytuacja z tą całą Lidką? Od dłuższego czasu nic o niej nie wspominałeś i tak jakoś…

- Z jaką Lidką? Nie znam żadnej dziewczyny o takim imieniu.

- Nie rżnij głupa, proszę Cię. Odzywała się do Ciebie? To znaczy, do Mysteriousa? Bo, że do Ciebie, to nie mam żądnych wątpliwości…

- Nie – uciął krótko środkowy.

- Ahaaaaaaa. Okej. A jak myślisz, dlaczego?

- To proste: bo ja się do niej nie odzywałem.

- Wis, co? Powiem Ci tylko tyle, że im jesteś starszy, tym bardziej głupi. Naprawdę nie uważasz, że powinieneś ją, co najmniej!, przeprosić?

- Uważam – bąknął pod nosem.

- To dlaczego tego nie zrobisz?

- Nie wiem.

- Tylko nie mów, że się boisz.

- Ja?! Nie, no co Ty! – zareagował żywo, nie chcąc dać po sobie poznać, jak jest naprawdę.

- Yhy, jasne! Kogo, jak kogo, ale mnie nie oszukasz, Grzesiek! – drążył temat Zibi.

- Znowu zaczynasz? Dajże mi spokój.

- Nie, nie dam Ci spokoju. Ogarnij się, chłopie! Jeśli Ty nie chcesz dopomóc szczęściu, to… Słuchaj, wiem, że on Ci się podoba, dlatego może powinieneś…

- Nie mów mi, co powinienem, a co nie! – przerwał mu wpół zdania i wystawił w jego kierunku palec wskazujący. – Wiem, co mam robić.

- Patrząc na Twą nieporadność, to chyba nie bardzo. Miałbym wątpliwości.

- Bartman, zajmij się może swoim życiem, dobra?! – fuknął obrażony i ruszył z powrotem na płytę boiska, by poodbijać w samotności piłkę.

 I tyle wyniknęło z ich rozmowy. Uparty jak osioł Kosok, nie dał sobie nic powiedzieć, a Zibi nie wiedział już jakich argumentów ma użyć, by przekonać go do słuszności swojego zdania. Całą drogę do domu był zamyślony, analizował słowa atakującego, analizował całą tę sytuację związaną z Lidką i czatem… Coś jednak chyba w nim pękło, bo po przyjściu do mieszkania, pierwszą rzeczą, jaką zrobił wcale nie było wzięcie prysznicu, ani też zrobienie kolacji. Włączył komputer. A nie dość, że go włączył, to jeszcze zalogował się na długo nieodwiedzanym portalu randkowym. Nie wierzył, że to się dzieje naprawdę, że robi to z własnej i nieprzymuszonej woli. A jednak.

*

Lidce było przykro. Tak po prostu było jej przykro, że ten nikczemnik Mysterious wystawił ją do wiatru. Myślała, że w końcu poznała kogoś „normalnego”, komu będzie mogła naprawdę zaufać i porozmawiać na każdy temat. Myliła się. W zamian za to, przekonała się, że wszyscy faceci są tacy sami – bez żadnego wyjątku! W gruncie rzeczy, może nie była zła o to, że nie przyszedł, bo przecież zdarzają się różne wypadki i sytuacje losowe – i to byłaby w stanie jak najbardziej zrozumieć – ale bardziej zmartwiło ją to, że od momentu rzekomego spotkania, on się w ogóle nie odezwał, a przecież minęły już od tego czasu blisko dwa miesiące. Nie dał żadnego znaku życia, nie przedstawił jakiegokolwiek argumentu, który wytłumaczyłby go z niepojawienia się w restauracji; nie przeprosił, nie zrobił kompletnie nic. Zupełnie jakby zapadł się pod ziemię, popadł w zimowy sen niczym niedźwiedź albo przestał istnieć. Tak, to chyba najlepsze określenie – przestał istnieć. Kosińska traktowała to tylko i wyłącznie w jeden sposób: to koniec tej cudownej, bajecznej i innej, niż pozostałe, znajomości internetowej. Zapomniała o tych wszystkich rozmowach i miłych słowach, które nie raz sprawiały, że na jej twarzy pojawiał się promienny uśmiech, a całą jej duszę ogarniała wszechobecna radość. Zapomniała o tym przeklętym portalu randkowym. Zapomniała o wszystkim. Zapomniała o nim. Zajęła się bardziej przyziemnymi sprawami, a nie jakimś facetem z Internetu, który być może wcale nie istniał w realnym świecie. Zresztą, nie miała nawet czasu o nim myśleć i rozpamiętywać, co by było, gdyby…, ponieważ w jej bistro ostatnio dużo się działo: z dnia na dzień przybywało coraz mniej klientów, a niestety, coraz więcej wydatków i kłopotów, z którymi młoda dziewczyna nie za bardzo potrafiła sobie poradzić. Krótko mówiąc – ledwo wiązała koniec z końcem i gdyby nie pomoc materialna, jaką okazała jej siostra Dagmara wraz z mężem, pewnie już dawno musiałaby zamknąć lokal. Nie zmienia to jednak faktu, iż ta myśl ciągle krążyła po jej głowie, nie pozwalała normalnie funkcjonować w ciągu dnia i spokojnie spać po nocach.

I kiedy wróciła pewnego wieczoru z pracy, usiadła się zmęczona w fotelu, nie mając siły na nic. Cała ta sytuacja powoli doprowadzała ją do depresji. Niewątpliwie potrzebowała jakiegoś zewnętrznego bodźca i motywacji, które pobudziłyby ją do działania i szukania skutecznej metody rozwiązania tego problemu.

- Ciociu, co się stało, że jesteś taka smutna? – usłyszała nagle nad głową głos swojej siostrzenicy.

- Jestem zmęczona, Zuziu.

- Nieprawda! Coś mi tu ściemniasz, ciociuńciu! – wskoczyła Lidce na kolana i przeszyła tak mroźnym spojrzeniem, że nawet w Afryce zrobiłoby się zimno.

- Nie wyglądasz tak, gdy jesteś zmęczona.

- A niby jak wyglądam?

- Tak jakoś smutnie i nijako, jakby coś Cię gryzło.

- Masz na myśli ten szorstki sweterek, który mam teraz na sobie? – zażartowała resztkami sił, by nie drążyć dalej tematu z dziewczynką.

- Bardzo śmieszne, no po prostu boki zrywać! Mnie nie oszukasz. Dalej, gadaj, co Ci leży na wątrobie.

- Boże, Zuzka, nic mi nie leży…

- Nic?! To ja już tym bardziej nie wiem, co Ci dolega.

- Nie to miałam na myśli. Chodzi o to, że…

- Że nic Ci nie leży i przez to jesteś zmęczona, tak? Wiesz, co, ciotka? Wstydź się! To już przedszkolak wymyśliłby lepszy pretekst, niż Ty. Nic Ci się nie podoba, wszystko Cię drażni i smuci, nic Cię nie cieszy. Starzejesz się, czy co?! – wyrzuciła z siebie tonem oskarżycielskim.

- Chyba tak – przytaknęła dla świętego spokoju.

- Kolejny raz stwierdzam, że brakuje Ci chłopa. Czacik zawiódł?

- Słucham?!

- No, czy faceci z czata nie byli odpowiedni?

- Nie wiem, jakoś o tym zupełnie zapomniałam. Nie wchodziłam tam od dwóch miesięcy.

- Dwa miechy?! O matko z córą i teściową! I jak ty chcesz, przepraszam, być aktywna, skoro tam się nie logujesz?

- Doszłam do wniosku, że to chyba nie dla mnie.

- Głupoty gadasz. Czekaj, czekaj! Co będziesz teraz robiła?

- Odpoczywam, jak widzisz. A dlaczego pytasz?

- Nie, nic, nic – odparła i ulotniła się w oka mgnieniu, nie dokańczając tematu, co akurat zdziwiło Kosińską, bo Zuzanna nigdy nie zostawia niewyjaśnionych spraw.

Jej absencja długo jednak nie trwała, ponieważ po kilku minutach zjawiła się z powrotem i to nie sama! Pod pachą taszczyła laptopa.

- Odpoczywasz? To proszę bardzo, włączaj to pudło i loguj się tam, gdzie powinnaś.

- Ale…

- Nie ma żadnego „ale”! Jeśli Ty nie chcesz dopomóc szczęściu, to zrobię to ja! – rozsiadła się wygodnie i cierpliwie czekała, aż ta wykona ruch, który powinna była zrobić już dawno. Cóż więc miała zrobić, skoro Strażnik Sprawiedliwości bacznie czuwał obok niej?

 

*

Przepraszam.

Co jest, do cholery, Panie Mysterious?

Wiem. Jesteś zła.

To po co chciałeś się ze mną spotkać?

Nie powinienem był Cię zapraszać.

Zamierzałeś się w ogóle pojawić?

Oczywiście, że tak.

Nie rozmyśliłeś się w ostatniej chwili? Nie stwierdziłeś, że wolisz wyobrażenia i wirtualny świat od prawdy?

Nie. To właśnie prawdziwa Ty jesteś tak bardzo pociągająca. Nie interesują mnie żadne wyobrażenia.

Przeklęty czat dla samotnych! Przewrócił moje życie do góry nogami.

Dlaczego?

Bo zdałam sobie sprawę, jak bardzo jestem nieszczęśliwa.

Inni ludzie z czatu…

Nie chcę słyszeć o innych! Nie obrażaj mnie, bo wiem, że jestem dla Ciebie kimś więcej, niż kolejną dziewczyną z Internetu.

Masz rację.

A jeśli spotkalibyśmy się wtedy? Gdybyś przyszedł tamtego wieczoru? Jak myślisz, co by się stało?

Myślę, że byłabyś rozczarowana.

Dlaczego? Co przede mną ukrywasz? Zamiast skóry masz łuski? Ważysz 300 kilogramów? Masz łysinę, na którą zaczesujesz resztki włosów?

Powiedzmy, że nie byłbym tym, kogo się spodziewałaś.

Boże, nic już nie rozumiem, nic nie wiem… Jesteś bardziej tajemniczy, niż ustawa przewiduje.

Nie bez przyczyny wybrałem sobie taki nick, droga Guardian Angel.

Właśnie widzę. I co teraz zrobimy?

Nie wiem. Myślę, że wkrótce coś się wyjaśni. Nigdy nie przypuszczałem, że to się tak potoczy. Musisz mi uwierzyć.

A jak miało się potoczyć?

Miałaś porozmawiać ze mną chwilę na czacie i każde z nas miało iść w swoją stronę; miało być po wszystkim…

A jak NIE miało się potoczyć?

Nie miałem się w Tobie zakochać.

***

Cześć i czołem! :)

Powróciłam!

Wiem, że  długo nic się tutaj nie pojawiało, ale zawsze coś stawało mi na przeszkodzie... A to studia, a to praca, brak chęci, brak weny i tak w koło Macieju. Jak już się znalazł czas, to wena sobie poszła, a w momencie gdy przyszła z powrotem, nie miałam czasu... Ale ostatnio zebrałam się w przysłowiową kupę i napisałam rozdział, który może nie jest jakichś wysokich lotów, ale aż zrobiło mi głupio, że Was tak zaniedbuję. Dlatego przepraszam za moją absencję na wirtualnym i mam nadzieję, że dalsze odcinki w jakiś sposób Wam to zrekompensują. ;) I wiecie, co? Stęskniłam się za Nimi, a to chyba dobry znak! ;)

dla zainteresowanych : SIERPIEŃ na blogu dwanaście-miesięcy