Rozdział 6

Po dniu pełnym wrażeń, Lidka w końcu mogła usiąść spokojnie przed laptopem i choć na chwilę przenieść się w wirtualny świat. Sprawdziła facebooka, maila i zaprzyjaźnionego bloga kulinarnego, z którego czerpie wiele przepisów i wykorzystuje je w swoim bistro. To właśnie stamtąd pochodzi cudowne ciasto czekoladowe, które kolega tego gbura dziś tak wychwalał. Zrobiło jej się miło - to na pewno, ale co ją zaskoczyło, to obecność tego, który zarzekał się, że już nigdy więcej nie zagości w jej lokalu. Czy ten drugi, z pozoru sympatyczny, brunet go do tego zmusił? Chyba na to wygląda…, ale mniejsza z tym. Najważniejsze, że tym razem nie wydziwiał, zjadł i przede wszystkim zapłacił.

Kiedy Lidia miała już wyłączyć komputer, przypomniało jej się, że miała odpisać Panu Mysterious, dlatego ponownie kliknęła na ikonę przeglądarki internetowej, a następnie wpisała adres swojego portalu randkowego. Skrzynka odbiorcza niemal pękała w szwach, szkoda tylko, że większość wiadomości dotyczyła tego, co ją w ogóle nie interesowało. Sumiennie odpisała wszystkim niewyżytym Gieńkom, Jurkom, Gepardom i Tygrysom, zbywając ich w skuteczny sposób, by następnie, w końcu, skupić się na tym najważniejszym. Nie musiała się długo zastanawiać, od razu wiedziała, co ma wystukać na klawiaturze. Mimowolnie się do siebie uśmiechała, sama nie wiedziała, dlaczego, ale pisanie tej odpowiedzi sprawiło jej ogromną przyjemność.

Na zakończenie tego, w sumie dość miłego, dnia, postanowiła zrobić sobie długą, relaksującą kąpiel, która z całą pewnością dostarczyłaby jej sporej dawki odprężenia i naładowania akumulatorów na kolejny dzień. Cóż z tego, skoro już po dziesięciu minutach, do drzwi łazienki dobijała się Zuzia?

- Ciociu, długo jeszcze? – rzuciła błagalnym tonem i uwiesiła rączki na klamce. Zawsze tak robiła, kiedy mocz niemal uciskał ją na mózg i nie mogła już wytrzymać.

- Zuza, dopiero co weszłam do wanny!

- Ale mi się chce siusiu.

- A nie wytrzymasz jeszcze chwilkę?

- Ciociuńciu, proszę Cię, bo zaraz się zesikam… - skomliła do drewnianej powierzchni. Kosińska zlitowała się nad siedmiolatką, przerwała kąpiel, owinęła swe ciało ręcznikiem i wpuściła Małą do kafelkowanego pomieszczenia.

- Masz pięć sekund. – upomniała ją, krzyżując ręce na piersiach i wyczekując załatwienia spraw fizjologicznych swojej chrześniaczki.

- Ciociuś, dzięki! Jesteś wyczepista! – usłyszała, kiedy latorośl opuszczała łaźnię z uśmiechem i wymalowaną ulgą na twarzy.

- Przepraszam, jaka jestem? – zapytała z niedowierzaniem.

- No nie wiesz, co znaczy słowo wyczepista?

- Zuzka, wiem, co to znaczy, ale czy przypadkiem nie jesteś za mała na używanie takiego słownictwa?

- Ciotka, Ty się ciesz, że ja tylko takich słów używam. Jeszcze nie słyszałaś moich kolegów z klasy! Oni to dopiero operują słówkami!

- Lepiej, żebyś trzymała się od nich z daleka w takim razie. Jeszcze wyrośniesz na wandala i co wtedy?

- Spoko luz, ciociuś. Wskakuj w wannę, bo Ci ta woda wystygnie i zamiast aromatycznej kąpieli, będziesz miała zimny prysznic. – machnęła luźno ręką i wyszczerzyła swoje mleczne ząbki.

- Idę, idę, a Ty marsz do łóżka.

- Ciociu? – odezwała się, kiedy Kosińska prawie zniknęła za fakturą drzwi.

- No?

- Nie wiesz, o której matczyna i papcio wracają z kina na chatę? – mina Lidzi w tym momencie była więcej warta, niż wygrana trzystu pięćdziesięciu tysięcy w RMF FM. Zuzanna ją zadziwiała, na każdym kroku coraz bardziej. Strach pomyśleć, co z niej wyrośnie i jaka będzie za kilka lat.

- Przez te Twoje genialne teksty wszystko mi kiedyś opadnie z bezsilności, wiesz?

- Masz na myśli ręce, nogi i cycki? Spoko, to, to jest jeszcze nic! Lepiej uważaj, żeby ręcznik Ci zaraz nie opadł. – zachichotała i szybko pobiegła do swojego pokoiku.

- Ja Ci zaraz dam ręcznik, ja Ci dam! – pogroziła Małej, krzycząc dość głośno, ale to wszystko oczywiście w żartach, bo brunetka nigdy nie umiała się gniewać na dziewczynkę. Zbyt mocną ją kochała. 
Ponownie zamknęła się za mahoniowymi drzwiami, i ponownie poddała się magnoliowej przyjemności…

***

- Czy Ciebie już do reszty pogrzało? – rzucił wchodzący do swojego samochodu Bartman.

- Nie, ale o co Ci chodzi? Chciałeś, żebym przeprosił, więc przeprosiłem.

- Jeśli to były przeprosiny, to ja jestem Anioł Stróż! To już ta mała dziewczynka prezentuje większy poziom kultury, niż Ty, facet podchodzący pod trzydziestkę!

- Zbychu, jesteś gorszy niż rzep!

- Wiesz, co, Kosa, żal mi Cię. – wycedził przez zęby, zapinając pasy.

- Tylko się nie popłacz. – burknął kpiąco.

- Chciałbyś! Nigdy w życiu... Ale zauważyłem, że dzisiaj jedzonko Ci smakowało, bo futrowałeś jak mój chomik z czasów dzieciństwa.

- Ciasto jak ciasto. Było w miarę zjadliwe. – mruknął na odczepnego, odwracając głowę do szyby, choć tak naprawdę miał zupełnie inne zdanie na ten temat.

- Tak, i dlatego pozbawiłeś talerzyk deserowy niemal całej białej emalii?

- Dobra, było bardzo smaczne. Zadowolony? – odwrócił się gwałtownie w stronę Zbyszka i przewrócił teatralnie oczami.

- Jak jasny chuj. – wyszczerzył się sam do siebie. – O to mi właśnie chodziło, żeby przełamać Twoją awersję do tego lokalu!

- Bartman, to, że dzisiejsze zamówienie nie spowodowało u mnie pożaru w gębie, nie oznacza, że będę tam łaził codziennie! – fuknął niemal ze złością.

- No codziennie nie, ale może chociaż co drugi dzień, co? – Zibi nie dawał za wygraną i podpuszczał Kosoka, jak tylko się dało.

- Zamknij się już i daj mi spokojnie pomyśleć.

- Ale o czym? O tym, że kolejny raz chamsko potraktowałeś tę kobietę?

- Nie, o tym, jak skutecznie przywalić Ci w cymbał, idioto. Weź już skończ!

- Swoją drogą, ta dziewczyna jest całkiem całkiem. Wygląda na sympatyczną, a Ty jej tak ciśniesz z grubej rury. Trochę kultury, człowiecze… - atakujący wymachiwał rękoma niczym ksiądz podczas niedzielnego kazania, poruszając kwestie polityki. Drugiego bruneta jednak to nie interesowało; interesowało go to, czy, i co, odpisała mu którakolwiek z dziewczyn na zakochanych w sieci. Ale, niestety, nie tak szybko! Zibi zarządził partyjkę w bilarda, na którą Pan Kosok, chcąc nie chcąc, musiał się zgodzić…

Oczywiście na jednej partyjce się nie skończyło, a wskazówki na zegarze wskazywały już prawie północ. Środkowy wysiadł pospiesznie z bartmanowego auta, rzucając na pożegnanie suche „nara”, trzasnął drzwiami i pognał do swojego bloku. Torbę sportową posłał w kąt, nastawił wodę na herbatę i odpalił laptopa, nie mogąc się doczekać momentu, kiedy wreszcie będzie mógł zalogować się na portalu. To, co go tam zastało, przeszło jego najśmielsze oczekiwania! Myszka_18 chciałaby spędzić z nim upojną noc w starej, opuszczonej stodole; Kiciaxxx zaprasza do kina „na film”; Zosieńka pragnie wpierw zobaczyć jego foto, by stwierdzić, czy warto się w ogóle z nim umówić; Lidos oferuje robótki ręczne na przednim siedzeniu swojego samochodu; Tuśka zaprasza do siebie na szampana, kawior i dziki seks; Panterka chce się bawić w kotka i myszkę w jej sypialni – przy czym to chyba Kosok miałby być tą uwięzioną myszką; a Długowłosa_Roxy chętnie zrobi loda za trzy stówy. Środkowy nawet nie czytał reszty tego typu wpisów, ba!, on nawet nie odpisywał, tylko od razu kasował, czym automatycznie umieszczał je w Koszu. Jego uwagę zwróciły jedynie dwie wiadomości, których nadawczynie miały normalnie brzmiące nicki. 

I_miss_U odpisała na jego zaczepkę:

Lubię Rzeszów, ale nie jesienną porą. Nawet, jeśli jest pięknie i świeci słońce. Jesień mnie przytłacza, dołuje i sprawia, że jestem otumaniona. Zdecydowanie wolę lato! A Ty, szanowny Mysterious?;)”

„Nigdy nie lubiłam jesieni. Zawsze kojarzyła mi się z odejściem lata, z rozpoczęciem roku szkolnego, a w późniejszych latach - roku akademickiego. I to naprawdę nie napawało optymizmem, wręcz przeciwnie, było takim wyznacznikiem powrotu do szarej rzeczywistości i normalnego życia. Ale teraz, kiedy mieszkam w stolicy Podkarpacia, gdzie również pracuję, zupełnie inaczej odbieram tę porę roku. Wszystko wydaje się być piękniejsze: domy, ulice, parki - nawet jesienią! Jeśli taka słoneczna aura, jaka utrzymuje się teraz, mogłaby trwać przez dwanaście miesięcy, to ja poproszę.;-)

Pozdrawiam, Guardian_Angel.”

Po przeczytaniu tej dłuższej wiadomości, kąciki ust Kosoka uniosły się znacznie ku górze, twarz rozpromieniała, a i na sercu jakoś tak cieplej się zrobiło. Udało mu się znaleźć jakąś normalną dziewczynę do pogadania i to jeszcze o takiej banialuce, jaką jest pogoda? I to jeszcze na dodatek w sieci? Nie dowierzał. Po prostu nie dowierzał. Zebrał myśli i od razu jej odpisał…

***

Moje Drogie, ostatnio trochę działo się w moim życiu prywatnym, niekoniecznie dobrego. Chyba jeszcze nigdy wcześniej nie miałam tak blisko przyłożonego noża do gardła i byłam niemalże zmuszona do podjęcia pewnych decyzji… Decyzji, do których nie byłam i nadal nie jestem w ogóle przekonana. Czy mi to wyjdzie na dobre? Szczerze mówiąc, nie wiem. Czas pokaże…

W związku z zaistniałą sytuacją miałam przymusowy „urlop” od czytania i pisania, bo wybaczcie, ale nie można skupić się na swobodnym blogowaniu, kiedy tu, w realnym życiu, trzeba podejmować wybory, które być może zaważą na mojej przyszłości. Wiem, że porobiły mi się zaległości dalej niż widzę, częściowo zaczęłam już nadrabiać, do reszty na pewno dotrę w wolnej chwili.

Wirtualny flirt zaczyna kwitnąć…

Co jeszcze mogę powiedzieć, cieszy mnie wygrana w Memoriale, choć widać, że jeszcze trochę muszą chłopaki popracować, by dorównać Rosji. ;-) Wszystko przyjdzie z czasem i mam nadzieję, że na ME będą chodzić jak szwajcarskie zegarki.

I jakoś tak dziwnie ogląda mi się mecze bez Szesnastki i Dziewiątki… Brakuje tego ‘czegoś’.

Całuję Was, Patex. :*