Rozdział 11.

Ksawery przekazał swojej szefowej listę produktów, które przestały wypełniać szafki i lodówki w jego małym królestwie, a bez których nie byłby w stanie ugotować od Ado Z kompletnie żadnej potrawy z menu. Kosińska z lekka się przeraziła, widząc zapisaną po brzegi, dość starannym pismem jak na faceta przystało, kartkę papieru A4 i już w myślach zaczęła kalkulować, ile za to wszystko zapłaci. Westchnęła tylko głęboko, zabrała z krzesła swoją czarną kurtkę ramoneskę i szmaragdową torebkę listonoszkę, po czym wyszła z lokalu i udała się do pobliskiego małego marketu, w którym zawsze robiła zakupy. Nie lubiła tych dużych super-mega-hiper-marketów, ponieważ ilość dostępnych, i niekiedy niesprawdzonych, produktów po prostu ją przerażała, a ona chciała serwować swoim klientom tylko same najlepsze rzeczy. Poza tym, zawsze, kiedy miała okupować się, np. w Tesco umiejscowionym na drugim końcu miasta, musiała prosić siostrę o pożyczenie samochodu. Dziś było to niestety niemożliwe, bo Dagmara musiała pilnie wyjechać do Nowego Sącza, a poza tym, Lidka nie chciała nadużywać jej życzliwości po ostatnim numerze, jaki ostawiła zawożąc Zuzkę do szkoły.

Zaraz po wejściu do środka wzięła jeden z mniejszych wózków na kółkach i ruszyła w głąb w poszukiwaniu spisanego przez kucharza asortymentu. Krążyła pomiędzy regałami, zabierając z półek różnego rodzaju galaretki, makarony, mąki, ryże i niezbędne przyprawy. Następnie przeszła na dział mięsny w celu wybrania wędliny oraz najdorodniejszych sztuk drobiu i kiedy tak penetrowała wzrokiem towar w chłodni, w pewnym momencie zdrętwiała. Po drugiej stronie, w kolejce na dziale rybnym stał on – niewdzięczny i gburowaty Grzegorz, który za każdym razem krytykował jej bistro. Za wszelką cenę chciała uniknąć z nim jakiejkolwiek konfrontacji, dlatego po wykonaniu szybkiego manewru wózeczkiem, przemieściła się na Konserwy. Tam, po włożeniu kilku puszek z fasolą, kukurydzą, groszkiem i innych mieszanek warzywnych, baczyła, gdzie znajduje się jej wróg publiczny numer jeden. Nie dostrzegła go nigdzie w zasięgu swojego wzroku, dlatego niemal niczym skradający się złodziej, podreptała po świeże pieczywo. Spakowała do szarej torebeczki kajzerki i grahamki, po czym wychyliła się do przodu w celu sprawdzenia dostępności jej ukochanego chleba na naturalnym, żytnim zakwasie. Przed oczami wyrosła jej wysoka męska postać, z dwudniowym zarostem na twarzy i artystycznym nieładem na głowie, która swoimi długimi palcami u rąk zwinnie pakowała bułki do woreczka. Kosińska ponownie przybrała pozycję przyczajonego tygrysa i cała rozgorączkowana uciekła z miejsca potencjalnego zagrożenia. Liczyła na to, że nie zdążył jej zauważyć.

Nie wiedziała, dlaczego zachowuje się tak dziecinnie, a nie, jak na dorosłą kobietę przystało, ale mimo wszystko, gdzieś tam w głębi duszy sprawiało jej to swego rodzaju ubaw, bo czuła się jak ta mała dziewczynka z przedszkola, bawiąca się w chowanego z pozostałą grupą pięciolatków. Tu jednak sytuacja była o wiele poważniejsza, bo nie bała się tego, że ktoś ją odnajdzie, a ona nie zdąży dobiec do „zaklepywanki”; obawiała się kolejnej przykrej wymiany zdań z człowiekiem, który nie darzy jej szczególną sympatią – zresztą ze wzajemnością.

Podjechała jeszcze tylko do skrzynek ze świeżymi warzywami i owocami, wykreślając tym samym z listy ostatnie już pozycje do kupienia. Powolnym krokiem zmierzała do kasy, rozglądając się co chwilę dookoła w wiadomym celu. Zajęła miejsce w jednym z krótkich ogonków i kiedy zrobiło się wolne miejsce na czarnej taśmie, zaczęła wykładać na nią swoje zakupy.

- 179,53,- – usłyszała należną kwotę z ust kasjerki, po czym automatycznie wyjęła z portfela kartę płatniczą. – To kasa gotówkowa.

- Słucham? – zapytała zdezorientowana, oglądając się za siebie w poszukiwaniu jej znienawidzonego klienta.

- Kasa gotówkowa. – powtórzyła powoli, z lekką nutą złości w głosie.

- O mój Boże. – zaczęła lamentować – Mam tylko kartę. Może być? – uśmiechnęła się nikle, licząc, że niezbyt miła ekspedientka pozwoli jej zapłacić wartościowym kawałkiem plastiku.

- Nie, nie może być! – odezwał się niski, otyły mężczyzna, który stał tuż za Kosińską w kolejce. Wyraźnie napisali! – wskazał na wiszący przed kasą szyld, oznajmiający o braku możliwości płacenia kartą płatniczą.

- Przepraszam, nigdy mi się to jeszcze nie zdarzyło... Proszę zrobić wyjątek.

- Nie ma Pani gotówki?! – drwił z niej przemądrzały i nie mający serca facet, po czym odwrócił się w stronę ludzi stojących za nim i wszystkim uroczyście kilkakrotnie oświadczył, że ta młoda nie ma pieniędzy.

- Mam tylko pięćdziesiąt złotych. – ukazała zgromadzonym wokół niebieski banknot.

- Proszę przejść obok. – rzekła zimnym tonem kasjerka.

- Nie da się niczego zrobić? – Lidia zapytała z nadzieją, uśmiechając się niewinnie do około trzydziestoletniej kobiety z długim warkoczem.

- Nie.

- O, cześć. – nagle zza jej pleców wyłonił się ten, którego dziś tak bardzo chciała uniknąć.

- Cześć. – odezwała się z wymuszoną życzliwością.

- Potrzebujesz pieniędzy?

- Nie, bardzo dziękuję. – odparła dumnie, chcąc udowodnić brunetowi, że sama potrafi załatwić swoje sprawy.

- Proszę przejść obok. – wycedziła ponownie przez zęby kobieta.

- Edyta… piękne imię – zwrócił się do niej wysoki brunet. – To jest Lidia, a ja jestem Grzegorz.

- A ja jestem Zenek! – odezwał się starszy grubasek z wyraźnie odczuwalną ironią w głosie.

- Witaj Zenku. – przywitał się i uśmiechnął półgębkiem. – Edytko, to jest czytnik do kart – wskazał na urządzenie znajdujące się obok standardowego pikacza.

- Może zrobisz to dla nas i przeciągniesz tę kartę przez czytnik? Przecież potrafisz. No dalej, raz raz. – kobieta z warkoczem zaczęła się uśmiechać w kierunku kokietującego ją miłym głosem Grześka, ulegając jego urokowi. – No, śmiało... Edyta, piękne imię. - zachęcał ją czarującym spojrzeniem i puszczaniem perskich oczek tak długo, aż nie wykonała jego polecenia. Uległa mu, całkowicie, dopuszczając do finalizacji zakupów Kosińskiej. – Już? Porządku? – teraz zwrócił się do zaskoczonej Lidii.

- Tak. – odpowiedziała krótko, nie mogąc zrozumieć tego, co się wydarzyło przed kilkoma sekundami. On jej pomógł?! Z własnej i nieprzymuszonej woli?! Niemożliwe!

- To świetnie. Miłego dnia życzę, dla Państwa również. – uśmiechnął się na odchodne i wyszedł ze sklepu pozostawiając po sobie tylko delikatną woń męskich perfum, które tak przyjemnie drażniły nozdrza brązowowłosej.

*

Grzegorz miał ostatnio niebywałe „szczęście” do spotykania Lidii w takich miejscach, w których by się tego w ogóle nie spodziewał. W księgarni, perfumerii, bibliotece, na bazarku, w sklepie komputerowym – niemal wszędzie. Zawsze jednak udało mu się gdzieś czmychnąć bokiem niezauważenie; zawsze udało mu się gdzieś schować i kątem oka obserwować poczynania tej nieuprzejmej kobietki. Jednak za każdym razem, gdy ją widział, oprócz złości, odczuwał coś jeszcze. Coś przyjemnego, co niemal kazało mu zmienić do niej nastawienie, a do czego on nie mógł z kolei się w stu procentach przekonać.

Tak naprawdę to miał dzisiaj nie wchodzić do tego sklepu; miał jechać do Galerii Rzeszów na większe zakupy, ale Bartman nie chciał go tam podrzucić, bo się spieszył do banku i wysadził go na jednej z podmiejskich uliczek. Kosok oczywiście nie krył swojego niezadowolenia i biadolił pod nosem na przyjaciela, ale był tak głodny, że kiedy już znalazł się przy stoisku rybnym i kiedy już poczuł ten specyficzny zapach, od razu cała złość mu przeszła. Miał dziś bowiem ochotę na sałatkę śledziową, której kosztował kilka dni temu na kolacji u Zbyszka. Zresztą – kosztował – to i tak delikatne określenie, biorąc pod uwagę fakt, iż pochłonął cały półmisek tych pyszności sam, litując się nad drugim brunetem tylko małym kawałeczkiem rybki. Dziś chciał zrobić sobie prawdziwą ucztę, nie musząc dzielić się z nikim.

Wystarczyło tylko, że przekroczył próg małego marketu i od razu stanął jak wryty. Zobaczył ją, dziewczynę z bistro. Jedną ręką opierała się o wózek, a w drugiej trzymała dużą, białą kartkę, na której pewnie miała wypisaną listę zakupów. Zaczaił się za regałem z artykułami higienicznymi i patrzył na nią; patrzył i chłonął jej widok: kiedy zwinnie przebierała paluszkami pomiędzy opakowaniami budyniu, galaretek i proszku do pieczenia; kiedy uśmiechała się sama do siebie na widok świeżej dostawy pięknych i okazałych warzyw; kiedy zgrabnym ruchem dłoni odhaczała długopisem zdobytą pozycję z listy; kiedy niesforne kosmyki włosów raz po raz spadały na jej twarz, wywołując u niej słodkie i niewinne marszczenie noskiem; kiedy te duże, brązowe oczy mówiły o niej niemal wszystko… I nagle coś w nim drgnęło…

Starał się powkładać do czerwonego koszyka wszystkie produkty najszybciej jak tylko się dało i kiedy już zadowolony z uśmiechającej się do niego sałatki śledziowej w reklamówce, miał opuszczać sklepik, usłyszał, jak przy jednej z kas, jego „znajoma” ma pewne problemy. Przystanął na chwilę przy małej tablicy z ogłoszeniami, udając, że jest zainteresowany ich treścią. W gruncie rzeczy przysłuchiwał się burzliwej wymianie zdań Lidii z kasjerką; i w pewnej chwili, nie wiedzieć czemu, nogi same poprowadziły go do miejsca afery. Pomimo stawianego oporu ze strony dziewczyny, załatwił jej sprawę szybciej, niż mogłoby się wydawać. Życzył wszystkim miłego dnia i odszedł dumny z siebie, że zrobił coś dobrego dla drugiego człowieka; że zrobił coś miłego dla niej.

*

Drogi Mysterious, lubię zaczynać te maile tak, jakbyśmy przed chwilą przerwali naszą rozmowę; jak starzy kumple, a nie ludzie, którzy nawet nie znają swoich imion, bo poznali się przypadkiem na portalu randkowym.

Każdego dnia zasiadam przed laptopem i zastanawiam się, co ciekawego dziś napiszesz? Włączam komputer. Niecierpliwie czekam na połączenie z serwerem. Loguję się na portal i wstrzymuję oddech, by zobaczyć migającą ikonę z nową wiadomością. I nic już nie słyszę, nawet ulicznego gwaru za oknem, tylko bicie własnego serca…

„I nic już nie słyszę, nawet ulicznego gwaru za oknem, tylko bicie własnego serca…” – pięknie ujęte, ale żeby aż tak działała na Ciebie nasza korespondencja? Uważaj, bo się jeszcze we mnie zakochasz. ;-)

Spokojnie, nie musisz się o to martwić. Jeszcze nie zniżyłam się poziomem intelektualnym do przedszkolaków i nie zakochuję się w pierwszym lepszym chłopaczku… ;-)

Pierwszym lepszym? No dziękuję Ci bardzo. Ja nie jestem pierwszy lepszy, ja jestem jedyny w swoim rodzaju!

Choć czasami czuję się jak swoje najgorsze wydanie. Jakby puszka Pandory, pełna samych znienawidzonych cech, arogancji i złośliwości otworzyła się na oścież. Ktoś Cię prowokuje, a Ty zamiast się uśmiechnąć i wycofać, atakujesz. Oto ja – zgryźliwiec. Echh… Pewnie nie wiesz, o czym mówię…

Wiem i zazdroszczę Ci. Gdy mnie ktoś napada, zapominam języka w gębie, mam w głowie pustkę. Potem nie mogę zasnąć i myślę, co powinnam była powiedzieć; jak należało przygadać łajdakowi, który potraktował mnie jak śmiecia. I nic, nawet teraz. Nawet po paru dniach nie umiem nic wymyślić…

Fajnie by było, gdybym mógł Ci przekazać moją złośliwość – ja byłbym już grzeczny, a Ty byś się odgryzała i oboje bylibyśmy szczęśliwi, ale ostrzegam: gdy już będziesz mogła powiedzieć, co myślisz w chwili  kiedy to myślisz, pojawią się wyrzuty sumienia.

Może się spotkamy?

***

Dziś w ofercie wszystko, co możliwe: Lidka, Grześ i ich wirtualny romans. ;) 

Coś ostatnio chodzą za mną te sceny „sklepowe”, sama nie wiem czemu. Chyba spędziłam zbyt dużo czasu w marketach i za dużo zaobserwowałam się ludzi. ;-)

Z racji, że nie wyrobiłam się z rozdziałem przed tymi wszystkimi Świętami, dziś z tego miejsca chciałabym życzyć Wam wszystkiego, co najlepsze na ten rozpoczynający się 2014 rok; abyście nigdy nie wątpiły w swoje marzenia i nie rezygnowały z ważnych dla siebie wartości czy rzeczy; by Wasza miłość do siatkówki z każdym dniem rosła w siłę, a wena na siatkarskie nowości przychodziła znienacka i obfitowała bogatymi historiami na bloggerze. :-)

Wiem, że w ostatnich dniach mocno Wam spamowałam, ale chyba powoli zaczynam dostosowywać się do swoich noworocznych postanowień. :] 
Mała informacja dla chętnych: 6 stycznia ostatni na ŻBP i start z bezpowrotnymi. 

Ściskam Was serdecznie, Patex. :*