Rozdział 3

Lidia stała jak wryta, nie mogąc uwierzyć w to, co się stało przed chwilą w jej lokalu. Jeszcze nigdy nie spotkała się z takim gburowatym klientem, który nie dość, że ją zwyzywał, to jeszcze nie zapłacił ani złotówki za zamówienie. Podobnie jak on, miała nadzieję, że nigdy więcej się tu nie pojawi i nie będzie psuć reputacji jej restauracji.

- A temu co się stało? – zapytała po chwili Dagmara, która znów wynosiła z kuchni jakieś jedzenie. Jak tak dalej pójdzie, to biedna Kosińska nic nie zarobi, bo wszystko skonsumuje jej starsza siostra.

- Dagi, powiedz mi, bo Ty próbowałaś, czy w tych gołąbkach było coś nie tak?

- Wiesz co, no porwałam Ksaweremu jednego z garnka i muszę stwierdzić, że były jakieś takie niemrawe, takie bezpłciowe.

- Noo i?

- No i dosypałam trochę różności do smaku, tak po swojemu, żeby było dobrze.

- A konkretnie, co? – dopytywała ze zrezygnowaniem, prawdopodobnie znając już przyczynę niesmacznego dania.

- No oczywiście paprykę, przecież to podstawa, żeby nadać takiej wyrazistości!

- Waszyńska, zabiję Cię! – spojrzała złowrogo na brunetkę i opadła bezsilnie na drewniane krzesło.

- Ale o co chodzi?

- O to chodzi, że chyba przeholowałaś z tym przyprawianiem, bo właśnie przed chwilą zostałam zbluzgana przez klienta za ogniste gołąbki, a na dodatek, w ogóle mi nie zapłacił.

- O Boże, Lidzia, przepraszam. Musiałam pomylić słoiczki z przyprawami… - przejęła się zaistniałą sytuacją i momentalnie znalazła się u boku właścicielki bistra, obejmując ją ramieniem.

- Dobra, zapomnijmy o tym, zdarza się. Tylko proszę Cię, nie wchodź już nigdy więcej w działkę Ksawerego, bo kiedyś jeszcze wszystkich nas tu potrujesz. – zaśmiała się perliście, szydząc z talentu kulinarnego Dagmary.

Zmęczona po ciężkim dniu pracy, przekroczyła próg domu Państwa Waszyńskich, gdzie tymczasowo pomieszkiwała, aż do momentu znalezienia swoich wymarzonych czterech kątów. W przedpokoju zdjęła swoje ukochane granatowe platformy, a jasnobrązową listonoszkę, razem z cienkim granatowym sweterkiem, odwiesiła na wieszak. W powietrzu unosił się zapach świeżej mięty połączonej z cytryną, które Lidka tak bardzo uwielbiała. Nalała sobie w szklankę wody przesiąkniętej aromatem powyższych składników, w rękę chwyciła małego rogalika z czekoladowym nadzieniem i udała się do swojego pokoju, znajdującego się na piętrze.

- Zuzz, a co Ty tutaj robisz? – zapytała, totalnie zaskoczona obecnością chrześniaczki w swoim lokum. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że zastała Małą przed swoim laptopem!

- Eee, noo, booo… - zaczęła się jąkać, klikając coś zawzięcie myszką.

- Co Ty kombinujesz?! – założyła ręce na piersi i spojrzała na Zuzkę podejrzanie.

- Nic, ciociuś, zupełnie nic. – odpowiedziała, przeciągając każdy z wyrazów, tym samym chcąc brzmieć przekonywująco i zapewnić o swej niewinności. Lidzia podeszła do biurka i zajrzała komputerowej maniaczce przez ramię.

- Zuza! Rozmawiałyśmy dzisiaj o tym! Czy ja wyraziłam się jakoś niejasno?! – podniosła głos, złoszcząc się na dziewczynkę.

- Ciociu, ale nie krzycz na mnie, ja chcę dla Ciebie dobrze. Chcę jak najlepiej, a wiesz dlaczego? Bo jesteś moją ukochaną ciociuńcią, taką moją drugą mamą, bez której nie wyobrażam sobie życia. Nie jestem szczęśliwa, bo Ty nie jesteś. – Lida czuła, że jej serce zostało właśnie oblane dużą ilością kajmaku, a cała złość odfrunęła z wiatrem, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu. - A wiesz dlaczego nie jesteś szczęśliwa? Bo nie masz chłopaka. I właśnie dlatego musisz znaleźć sobie faceta, a już moja w tym głowa, żeby to nie była żadna łamaga, ani zadufany w sobie paniczek. – zerwała się z obrotowego krzesła, chwyciła Kosińską za rękę i posadziła przed szklanym ekranem, zanim ta zdążyła cokolwiek powiedzieć.

*

Kosok z impetem otworzył drzwi swojego mieszkania, nieporadnie zdjął z nóg wielkie buciory, a torbę rzucił w kąt, nie zważając na to, że miał w niej dwa czteropaki chmielowego trunku. Pierwsze, co zrobił, to sięgnął z szafki litrową butelkę wody źródlanej i wypił ją jednym duszkiem, chcąc ugasić pragnienie i ogień, królujące aktualnie w jego przełyku. Obiecał sobie, że już nigdy więcej nie zje gołąbka, nawet takiego przyrządzonego przez jego matkę, które swoją drogą wielbił ponad życie. Teraz ma uraz do tej potrawy i za żadne skarby świata nie włoży do buzi choćby malutkiego kawałka. By zabić nieprzyjemny smak w jamie ustnej, otworzył lodówkę w celach konsumpcyjnych. Załamał się psychicznie, kiedy oprócz żarówkowego światła, zastał w niej tylko dwa jajka, dżem wiśniowy i słoik ogórków konserwowych. No tak, znowu zapomniał zrobić zakupów. Przez kogo tym razem? Przez nią! Przez tę babkę z knajpy, która nie dość, że chciała wysłać go w tempie ekspresowym do szpitala, to jeszcze zdenerwowała go do granic wytrzymałości. Sięgnął do kieszeni czarnych dresów z adidasa, wyjął najnowszy model Apple, wystukał dziewięciocyfrowy ciąg liczb, które wybierał zawsze wtedy, gdy był głodny; zawsze, gdy miał ochotę na pizzę prosto z pieca. Zamówił, jak zwykle, największy gabaryt hawajskiej na grubym cieście z podwójnym serem i czekał, aż chłopiec od dostawy zjawi się u progu Jaworowej 34/4. Zadzwonił również po Bartmana, by swą obecnością umilił mu ten ponury wieczór, no i przede wszystkim, by pomógł zjeść włoski przysmak oraz wypić zawartość puszek okocimskiego browaru. Grzesiek zdążył jeszcze wskoczyć do łazienkowego brodzika, by wziąć szybki prysznic i ochłodzić swe rozgorączkowane ze wściekłości ciało. Nie chciał paradować przed kumplem w samych bokserkach, choć i do takich widoków byli już przecież w szatni przyzwyczajeni, dlatego nałożył szare bojówki i biały T-shirt Mistrza Polski z 2013 roku. Uśmiechnięty półgębkiem otworzył drzwi Zbyszkowi i jakże się zdziwił, kiedy zobaczył, że ten trzymał w ręku, opisaną jego nazwiskiem, tekturę z żarełkiem!

- A Ty, co? Pensyjka nie wystarcza? Zatrudniłeś się w pizzerii, żeby dorobić na waciki i tampony dla jaśnie panny Joanny?

- Najpierw do mnie wydzwaniasz i błagasz, żebym przyszedł na piwo, a teraz witasz mnie od samego wejścia takimi tekstami, kurwa?

- Znasz mnie i wiesz, że lubię czasami puścić jakąś ciętą ripostę. – zaśmiał się sarkastycznie.

- Yhym, powiedziałbym, że nawet częściej niż czasami! Co ja mówię, Kosa, Ty to robisz notorycznie! – Zibi nie omieszkał odpowiednio podsumować środkowego, piszcząc jak zwykle w momentach, kiedy podnosił lekko głos.

- Powiesz mi w końcu skąd to, kurwa, masz? – fuknął już trochę poirytowany.

- A Ty wpuścisz mnie do środka, czy będziemy tak stać na tej klatce schodowej, aż do usranej śmierci? – odbił zwinnie piłeczkę.

- Pani nie uczyła w szkole, że nie odpowiada się pytaniem na pytanie?

- Ja pierdolę, trzymajcie mnie, bo kurwa, pizgnę Ci, Grzechu! Jeśli tak bardzo chcesz wiedzieć, to proszę bardzo; chłoptaś szedł do Ciebie, więc go zatrzymałem, zapłaciłem i wziąłem pizze na górę; ot, cała filozofia. - zaklął na koniec siarczyście, nie mogąc już dłużej znieść tego dogryzania ze strony Kosiny.

- Dobra, już dobra, właź. – machnął od niechcenia ręką i powędrował do salonu, gdzie na ławie leżały już dwa talerze, sztućce i zapuszkowany bursztynowy napój od sponsora. Bartman rozsiadł się wygodnie na sofie i tylko czekał na odpowiedni moment, żeby podpytać bruneta o jego podboje miłosne, bo nie ukrywajmy, już od dłuższego czasu korciło go, by wyciągnąć z niego jakieś konkretniejsze informacje.

- No i jak tam, Grzesiek, ochłonąłeś po tych dzisiejszych ekscesach w szatni? – zaczął spokojnie, nie chcąc od samego początku zrazić go tematyką dalszych pytań.

- Wiesz, co, Zbysiu? – odezwał się, kiedy kończył pić już trzecie piwo. – Wszystkie baby są takie same! Wredne, uparte i wiecznie udające niewiniątka! Mieliście rację, w realu, to ja dziewczyny nie znajdę, bo co jedna, to gorsza. – nastała chwilowa cisza, bo nawet wygadany atakujący, któremu buzia się nigdy nie zamykała, teraz nie wiedział, co powiedzieć. – Mam pomysł!

- No jaki? – dopytywał zaciekawiony Bartman, który nakładał na trójkątny kawałek ciasta niewielką ilość sosu czosnkowo - śmietanowego.

- Założę sobie to konto na portalu randkowym! Teraz, zaraz! Przecież, kurwa, gdzieś po tym świecie musi pełzać jakaś normalna dziewoja, która jest mi przeznaczona!

***

Obiecałam sobie, że nie będę narzekać na rozdziały tego opowiadania, ale niestety już muszę zacząć to robić. Zatem, nie odpowiadam za to, co powyżej. -.-

W moich planach bloggerskich coś nowego, z czym można zapoznać się tutaj.

Lenkę i Zbyszka przeniosłam na blogspota, dlatego każda nowość będzie się pojawiać tutaj.

Pozdrawiam w grobowym nastroju, Patex.

 W4llY <3