Rozdział 2

Oczy Lidki, tak bardzo brązowe, patrzyły teraz na małą dziewczynkę z istnym niedowierzaniem i konsternacją. Czego, jak czego, ale takiej odpowiedzi chyba się w ogóle nie spodziewała. Siedmioletnie dziecko z zapędami na wirtualną swatkę – tego jeszcze nie grali w rodzinie Kosińskich od wiek wieków. Może dlatego, że kiedyś nie było Internetu? Nie mniej jednak, pomysły latorośli zwalały z nóg i powodowały, że buzia nieco się otwierała ze zdziwienia. Zuzia ukazała swojej kochanej cioteczce rządek białych zębów; rządek za wyjątkiem braku górnej mlecznej dwójki, która wystąpiła z szeregu naturalnym biegiem wydarzeń.

- Nawet. O tym. Nie myśl. – skwitowała z pełną powagą, artykułując powoli każdy człon wyrazowy tegoż zdania.

- No, ale ciociuuuu… - zakwiliła, przeciągając w charakterystyczny dla siebie sposób ostatni wyraz.

- Nie ma mowy, Zuzz, zapomnij! – za wszelką cenę chciała wybić ten pomysł z jej głowy.

- Ciociuńciu, ale teraz wszyscy tak robią! – broniła się argumentami, jak tylko potrafiła.

- Ale ja nie jestem „wszyscy”.

- Nie znasz się na tym. W dzisiejszych czasach szukanie partnerów przez neta jest bardzo modne.

- Zuzu, doskonale wiesz, że nie jestem zwolenniczką zakładania kont na jakichkolwiek portalach społecznościowych.

- Taak? A profil na naszej - klasie, to kto sobie założył? Garbate aniołki? – stwierdziła dumnie ze świadomością, że przechytrzyła własną ciotkę.

- Oj, to było dawno temu i nieprawda – Lidka zaczęła się tłumaczyć, wiedząc, że Mała zabiła ją jej własną bronią. - Poza tym, chciałam odszukać moje koleżanki z podstawówki...

- Pff, też mi wymówka. – zakpiła.

- Nie będę tego więcej komentować, a Tobie radzę nie wracać już do tego tematu. – Kosińska upomniała Waszyńską, wystawiając w jej kierunku palec wskazujący.

Lida nie miała już siły, żeby bawić się w słowne potyczki z Zuzanną, dlatego doprowadziła do momentu, że ten temat umarł śmiercią naturalną. Mała strzeliła oczywiście focha i poważnie obraziła się na ciotkę; przynajmniej miała ciszę i spokój – chwilowo, oczywiście. Napięta atmosfera pomiędzy kobietkami nie uszła uwadze Dagmary, która wychodząc z kuchni, zajadała się gołąbkami Ksawerego. Wiedziała, że jej córka to aniołek z duszą diabła i już zdążyła się przyzwyczaić do jej ciągłych, super – mega - hiper wystrzałowych pomysłów. Po wysłuchaniu całej akcji, kategorycznie wybiła Zuzce z głowy internetowe romanse, a przynajmniej starała się to uczynić.

Późną popołudniową godziną, do lokalu zawitał mężczyzna o ponadprzeciętnym wzroście. Swoją torbę sportową, którą do tej pory miał przewieszoną przez ramię, zrzucił z impetem na podłogę, przez co narobił małego szumu. Od razu przykuł uwagę właścicielki bistro, która znana wszem i wobec, pełniła rolę ‘rodzinnej pani psycholog’; chciała się dowiedzieć, co dręczy tego człowieka. Goście cenili sobie w Lidii to, że jest naturalna i szczera, nie wywyższa się i za każdym razem znajdzie chwilkę, by zamienić chociażby dwa słowa. Miała bowiem w zwyczaju uprzejmą rozmowę ze swoimi klientami, zawsze służyła pomocą i poradą, ale też i rozbawiała do łez, jednocześnie przekazując im dozę dobrego humoru.

- Dzień dobry, proszę, karta dla Pana. – uśmiechnęła się serdecznie i podała brunetowi menu.

- Dzięki. – rzucił beznamiętnie, nie patrząc w ogóle na Kosińską. Zorientowała się, że nowy gość nie życzy sobie jej towarzystwa, dlatego posłusznie wróciła za bar.

- Ej, sis, co to za facet? – Daga trąciła ją łokciem, nie odrywając spojrzenia od przybysza.

- Nie wiem, nie znam go, jest tu pierwszy raz.

- Niezłe ciacho. – poruszała znacząco brwiami i uśmiechnęła się zawadiacko.

- Teraz Ty zaczynasz? Upominasz Zuzkę za głupie pomysły, a sama nie jesteś lepsza! – Lidka skarciła wzrokiem starszą siostrę, po czym zaniosła Małej ciastko czekoladowe.

- Można prosić? – usłyszała z głębi niski, męski głos.

- Oczywiście. – odpowiedziała z nikłym uśmiechem na twarzy, jednocześnie zabierając z blatu notesik i mały ołówek.

- Poproszę gołąbki z pieczywem i do tego sok pomarańczowy. – nieznajomy wyrzucił z siebie z prędkością karabinu maszynowego i odłożył kartę dań na brzeg stołu.

- Już podaję. – zapisała szybko na białym papierze i odeszła do kuchni w celu zrealizowania zamówienia. Wróciła po kilku minutach i postawiła przed klientem talerz z potrawą oraz szklankę napoju. Zdziwiła się, bo nie usłyszała jednego z trzech magicznych słów, ba!, nie otrzymała w podzięce nawet głupiego uśmiechu. Co za buc… – myślała. Długo nie trwało, a mrukowaty brunet znów odezwał się swoim basowym głosem. Podeszła do jego stolika zaintrygowana, widząc tę złość buchającą z jego twarzy.

- Pani jest właścicielką?

- Tak, a o co chodzi? – zapytała spokojnym, łagodnym tonem.

- Jak można podawać ludziom takie jedzenie?! – fuknął z irytacją, unosząc do góry białą porcelanę z ciepłą zawartością.

- Pan jest tym krytykiem z gazety kulinarnej, który miał mnie odwiedzić?

- Jeszcze tego by brakowało! Czy Pani próbowała tego czegoś, zanim zarządziła serwowanie gościom?

- Nie rozumiem.

- Skandal! Po prostu skandal! Moja noga więcej tu nie postanie! – energicznie podniósł się z krzesła, wziął do ręki torbę i skierował się do wyjścia. – A, i proszę przekazać kucharzowi, żeby następnym razem, kiedy skusi się na produkcję gołąbków, oszczędzał pieprz i paprykę chili! – burknął złowrogo i z trzaskiem drzwi opuścił pomieszczenie.

*

- Chyba Was już do reszty pojebało! – środkowy załamał się poziomem inteligencji swoich kolegów i w żaden inny sposób nie potrafił podsumować ich pomysłu.

- Grzesiek, nie bądź żyła! – podpuszczał go Bartman.

- Żyła to jest tylko jeden i teraz pewnie odprawia na skoczni te swoje rytuały z garbikiem i fajecką. – zakpił.

- Ależ masz cięty dowcip. – skomentował na bezdechu Zbyszek, który właśnie trzymał nad głową ciężką sztangę.

- Nie lepszy niż Twój. – zripostował Kosok.

- Panowie, Panowie, chyba nie zamierzacie tutaj toczyć wojny na słówka, co? – do akcji dołączył główny pomysłodawca, który podszedł do dwumetrowego bruneta, objął go ramieniem i wziął na słówko. – Grzesiuniu, ja mam dla Ciebie propozycję. My Ci założymy tam konto i będziemy przeprowadzali wstępne selekcje, coś w rodzaju castingu. No, a później…

- Spierdalaj! Nie ma mowy! – warknął, czym nie pozwolił libero dokończyć wizji swojego planu.

- Wszyscy tak teraz robią. Jak nie mogą sobie znaleźć drugiej połówki w realu, to szukają w sieci. To jest chleb powszedni. – argumentował zawzięcie Krzyś.

- Połówek w Realu jest cała masa, tylko głupi nie zauważyłby działu monopolowego. – odgryzł się środkowy.

- Widzę, że nie dojdziemy do konsensusu. – westchnął ze zrezygnowaniem Igła.

- Krzychu, daj mi spokój. Jeszcze mnie jakaś natarczywa fanka rozpozna, rozgłosi to na cały kraj, no a potem to już pójdzie z górki. Nie opętam się od wszystkich napalonych małp! – rzekł stanowczo. - Poza tym, już widzę te nagłówki na pudelkach, kotkach i innych cukierkowych, plotkarskich stronach: „Grzegorz Kosok, siatkarz Asseco Resovii poszukuje kandydatki na żonę w Internecie! Nie trać czasu, loguj się i pisz do Mistrza Polski! Kto wie, może to właśnie na Ciebie czeka?” – dodał wyimaginowany wpis internetowy, odpowiednio modelując głos. Obecni na siłowni zawodnicy spojrzeli to na siebie, to na zdezorientowanego kumpla, a ułamek sekundy później wybuchli gromkim śmiechem, niemal doprowadzając ściany do drżenia. Biedny Perłowski, z tego nadmiaru rechotu, aż smyknął się z piłki gimnastycznej i wylądował czterema literami na twardej podłodze.

- Widzisz, co narobiłeś, kochasiu? – Zibi spojrzał rozbawionymi oczami na Kosoka.

- Jebaj się, Bartman. – wycedził i odszedł od kumpli na znaczną odległość, by resztę treningu przetrwać w samotności.

Skonany po ciężkim wysiłku fizycznym, po walce z nieklimatyzowaną siłownią, po wylaniu hektolitrów potu,  i wreszcie, po słownych docinkach Resoviaków na jego temat, kroczył ostatkiem sił po rzeszowskich ulicach, zmierzając na Jaworową, do wynajmowanego od kilku lat mieszkania. Oczywiście mógł wybrać się na halę autem - przynajmniej przez te nieco ponad dwa kilometry, miałby możliwość włączenia zimnego nawiewu i zdecydowanie szybciej znalazłby się w swoich czterech kątach z powrotem. Mógł. Ale dziś wybrał opcję piechura rzymskiego, tak więc, sam jest sobie winien.

Był wściekły, co dało się zresztą zauważyć po wyrazie twarzy, jaki prezentował, mijając tłumy ludzi po drodze. Ciskał gromami z oczu na prawo i lewo, trącał przechodniów rękoma, nawet nie przepraszając; zachowywał się tak, jakby co najmniej ktoś zabił mu ukochanego chomika albo świnkę morską, a on chciał za wszelką cenę się odpłacić, z tą tylko różnicą, że nie na zwierzątku, a na oprawcy. Z tego wszystkiego potwornie zgłodniał i frapował się nad tym, czy jeszcze jest w stanie przyrządzić samodzielnie jakiś obiad, czy lepiej skorzystać z dobrodziejstw podkarpackich restauracji. Po chwili namysłu, wybrał tę drugą opcję. Miał zamiar wstąpić do przyosiedlowej włoskiej pizzerii, ale jego szczególną uwagę zwrócił wielki szyld na ulicy Akacjowej: ‘U KOSINY’. Zainteresował się bistrem przez wzgląd już na samą nazwę; ba!, on poczuł się dumny, żartując w myślach, że to na jego cześć! Uśmiechnął się półgębkiem, złapał za klamkę i przekroczył próg nowoodkrytej knajpy. Rzucił torbę treningową obok stołu i usadowił się na jednym z czterech brązowych krzeseł. Rozglądał się. Badał teren. Czuł, że to będzie jedno z jego ulubionych miejsc, tym bardziej, że to przecież rzut beretem z Jaworowej. Swoją drogą, tak często przemierzał tę trasę, że aż sam sobie się dziwił, dlaczego nigdy wcześniej tego nie zauważył? Za szybko jechał? A może tej restauracyjki przedtem nie było? Tak bardzo się zatracił w rozważaniach, że nawet się nie zorientował, kiedy u jego boku zmaterializowała się kobieta o filigranowej budowie ciała.

- Dzień dobry, proszę, karta dla Pana. – zaświergotała przyjemnym dla ucha głosem i czekała, nie wiadomo na co. Przecież to logiczne, że Grzegorz nie zdecydowałby się w pięć sekund na jakikolwiek przysmak. On potrzebował czasu, by móc w spokoju pokontemplować ze swoim żołądkiem.

- Dzięki. – odpowiedział drętwo, czując na sobie wzrok dziewczyny i modląc się w duchu, by jak najszybciej odeszła. Po chwili złożył zamówienie na gołąbki w kapuście, bo składownik jedzenia, właśnie takie sygnały wysyłał do kosokowego mózgu.

Kiedy już miał przed sobą upragnione danie i kiedy jego podniebienie miało rozkoszować się zniewalającym smakiem domowych gołąbków, poczuł jakoby jego przełyk zaczął się palić. Jednym duszkiem wypił przyniesiony przez kelnerkę sok pomarańczowy, a następnie, cały nabuzowany, przywołał ją do siebie. Wyraził swą krytyczną opinię na temat podanego jedzenia, fukał uwagami w stronę kucharza, po czym z werwą opuścił mury lokalu, nie płacąc ani złotówki. A myślał, że to będzie jego ulubiona knajpka. Myślał.

***

Wiecie, co? Okocim mnie chyba lubi. :D  Jak tak dalej pójdzie, to na mecze ME wezmę ze sobą całą rodzinę i pół wioski! ♥ 

Ma ktoś na zbyciu butlę z tlenem? -.-

Pozdrawiam gorąco!  z okocimskim dreszczem orzeźwienia!

Patex