Rozdział 4

Lidia, jeszcze nie do końca przekonana do pomysłu Zuzi, umówiła się z nią, że każdego wieczoru będą razem odwiedzały portal randkowy i sprawdzały, czy przypadkiem nikt do nich się nie odezwał. Mała najchętniej siedziałaby tam cały czas, ale ciotka, niczym zawodowa matka, pogroziła surowym szlabanem na telewizję i komputer, w następstwie stawiając jej tak bardzo znane ultimatum: najpierw szkoła i odrabianie lekcji, później przyjemności i cała reszta. Zgodziła się, bo cóż miała zrobić? Dla uszczęśliwienia swojej cioteczki, gotowa jest zrobić wszystko, nawet zmywać naczynia przez cały miesiąc. Dziś, po dwóch dniach powierzchownego śledzenia swoich losów w Internecie, przysiadły nad tym troszkę dłużej.

- Ciociuńciu, musimy uzupełnić Twój profil. – oznajmiła.

- To znaczy?

- To znaczy, że musimy uzupełnić wszystkie Twoje dane: wiek, wzrost, waga, kolor oczu, co lubisz, czego nie lubisz, jaka jesteś… - zaczęła wymieniać wszystkie parametry z luką, które wyświetlały się na monitorze.

- A czy to jest naprawdę konieczne?

- No oczywiście! Przecież inaczej nie dopasują się Wasze systemy. – wyjaśniła przekonująco z dużą pewnością siebie.

- Czyje systemy? – Lidia nie bardzo wiedziała, o co chodzi. Trzeba przyznać, że była zielona jak glon w tym temacie i zdawała się tylko na wiedzę chrześniaczki.

- Dziżaz, ciocia! No Twój i Twojego przyszłego chłopaka, albo męża! Chyba nie chcesz, żeby trafił Ci się jakiś transwestyta albo pedzio, nie?

- Zuza, skąd Ty znasz takie słowa?! – zaalarmowała, nie zważając już na wcześniejszą część jej wypowiedzi.

- Wystarczy oglądać „Sekrety chirurgii” doktora Szczyta i od czasu do czasu „Wiadomości”, przecież tam co chwilę mówią, że jakiś ksiądz okazał się być pedofilem.

- Załamujesz mnie swoim poziomem inteligencji, wiesz?

- A Ty mnie, swoim nieudolnym poziomem korzystania z Internetu. – wyszczerzyła swoje mleczne ząbki, odwróciła głowę w stronę ekranu i zaczęła stukać na klawiaturze.

Lidka tylko westchnęła i pokręciła głową z niedowierzaniem. Nie chciała się wdawać w dyskusje, bo wiedziała, że Mała tak łatwo nie odpuści i nie da za wygraną. Jej siostrzenica to istne wcielenie diabła; diabła, ale z duszą aniołka.

Nie minęło nawet pięć minut, a cały profil był już uzupełniony i tylko czekał na zamieszczenie zdjęcia oraz akceptację ze strony samej zainteresowanej.

- Dobra, teraz musisz sobie jeszcze zrobić sweet focię i Voilà!

- Sweet Focia? A co to takiego? – zapytała mało zorientowana Kosińska.

- Boże… - Zuzu pacnęła się w czoło i przejechała wewnętrzną stroną dłoni przez długość swojej twarzy. – Sweet focia, to takie zdjęcie z dzióbkiem albo ze słodką minką i najlepiej jakbyś je sobie jeszcze zrobiła z rąsi.

- Z rąsi? – Lidka naprawdę była ciemną masą w tej kwestii.

- No w sensie, że sama sobie robisz foto. – wywróciła teatralnie oczami, co najlepiej jej ostatnimi czasy wychodziło, po czym sięgnęła ręką po Nikona.

- Żadnych zdjęć, Zuzka! Kategorycznie Ci tego zabraniam! – zaprotestowała.

- Niby dlaczego?! – odparła zirytowana.

- Nie chcę, żeby mnie wszyscy oceniali przez pryzmat tego, jak wyglądam. Jeśli jakiś mężczyzna zainteresuje się opisem mojej osoby, to przypuszczalnie się odezwie, napisze, cokolwiek, a jeśli nikogo nie zaciekawi ta charakterystyka, to trudno. Widocznie nie jestem smakowitym kąskiem, czy tam ciachem, jak to ostatnio zwykłaś mawiać. – wyjaśniła i uśmiechnęła się półgębkiem.

- Ciocia, ciacha to określenie facetów, nie dziewczyn. – poprawiła ją młoda Waszyńska.

- No to w takim razie, jak się mówi na dziewczyny?

- Seksi dupy!

*

- Grzesiek, jak tam Twoje sieciowe podboje? – zapytał Bartman podczas piętnastominutowej przerwy na treningu. Nie odpowiedział mu. Był zbyt zajęty patrzeniem się w żółto – niebieską Mikasę, jakby był to dla niego jakiś nowy, bardzo interesujący przedmiot. – Te, Kosa! – rzucił w niego, z lekka wilgotnym od wycierania potu, ręcznikiem.

- Kurwa, pogrzało Cię?! – fuknął po ocknięciu się ze swojego letargu. – Nie masz już czym we mnie rzucać, tylko tym swoim smrodem?

- Twój nie jest lepszy.

- Nie mogłeś się normalnie odezwać, tylko zawsze musisz szukać jakiejś zaczepki, nie? – dodał zirytowany Grzegorz, sięgając po butelkę jasnopomarańczowego napoju.

- Pytałem kulturalnie, to mnie olałeś.

- Ciekawe kiedy…

- Uszy się myje, a nie trzaska o wannę… Jakbyś nie bujał w obłokach, to byś wiedział kiedy.

- Dobra, mów, co chciałeś i zejdź ze mnie.

- Pytałem jak tam te Twoje podboje internetowe. Ruszyło się coś?

- Taa, chyba Twój mały w gaciach. – bąknął Kosok.

- I bądź tu człowieku miły, a w podziękowaniu zrobią z Ciebie debila… - Zbyszek, zniesmaczony kiepskim żartem środkowego, złapał w rękę piłkę i wstał z niebieskiego krzesełka. – Wiesz, co? Tu się jebnij! – dodał z przekąsem, przykładając wskazujący palec do swojej skroni. - Perpecja mojej mentalności nie obliguje do dalszej konwersacji z Tobą.

- Jeśli myślałeś, że to zrobi na mnie jakieś wrażenie, to jesteś w błędzie. Spływa to po mnie jak woda po kaczorze.

- To dobrze, że nie jak po Tusku. – Zibi ostatni raz odciął się w tej utarczce słownej i chyba go zgasił, bo zawsze mający na wszystko odpowiedź Kosok, zaniemówił.

- Zbychu, zaczekaj. – krzyknął do oddalającego się atakującego, przy którym zmaterializował się szybciej, niż wracający bumerang do swojego właściciela. – Sorry, nie chciałem.

- Myślisz, że jak miałeś spięcie w inkubatorze, to Ci wszystko wolno?

- Analizując Twoje wypowiedzi, dochodzę do konkluzji, iż Twoje aforyzmy są mylne ze względu na niezbyt planowe selekcjonowanie Twoich pryncypiów.

- Że niby co, kurwa?! – zapiszczał zdezorientowany Bartman.

- Wiadro. Idziemy na piwo po treningu? – odezwał się, już ludzkim głosem, Grześ.

- Ale Ty stawiasz!

- A nie masz jakichś darmowych zapasów z Okocimia? – zamrugał energicznie brwiami, chcąc wyżulić u kolegi browara i to zapewne nie jednego.

- Nie mam, ostatnio wszystko mi wychlałeś.

- Ejże, nie zwalaj teraz winy na mnie, Ty też piłeś! – wymierzył palcem w jego kierunku.

- Ale nie tyle co Ty, głąbie!

- Błagam Cię, nie wymieniaj w moim towarzystwie żadnych słów, które kojarzą mi się z gołąbkami, bo na samą myśl piecze mnie w przełyku!

- Wis, co? Jak na Ciebie patrzę, to mi ziemniaki w piwnicy gniją. Długo jeszcze będziesz nawracał o jednym i tym samym? To już się robi nudne.

- A to Ty masz piwnicę? Ciekawe gdzie! – Kosa chciał zwinnie zmienić temat, jednak bezskutecznie. Bartman uparcie dążył do swojego celu.

- Może powinieneś pójść do tej restauracji i przeprosić właścicielkę za swoje zachowanie, co?

- Ani mi się śni. Moja noga nigdy więcej tam nie postanie. – zaprotestował, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

- Strzelasz fochy jak jakaś nastolatka. - Zibi znów zaczął go drażnić różnymi tekstami mając nadzieję, że dzięki temu uda mu się namówić Kosoka do tego czynu.

- Nic z tego, nie nakłonisz mnie. W żadnym wypadku.

- A jeśli poszedłbym z Tobą? – rzucił nagle propozycją, jak łysy warkoczem o beton.

- Po chuj?

- Nie po chuj, tylko na obiad. Przecież chyba mają w menu coś jeszcze, oprócz gołą… znaczy się, pocztowego ptactwa, nie?!

***

Moją regularność, jak zwykle, jasny hugo boss strzelił, przepraszam.

Wy byście chciały, żeby oni się spotkali już teraz, zaraz, tak od razu, nie? Cierpliwości. Wszystko w swoim czasie. Poza tym, ta znajomość nie będzie taka łatwa, jak Wam się wydaje…

Agii, to co z tymi Zbysiałkami? Rozpoczynamy własną produkcję? :-)

Całuję Was, Grzesioholiczki, gorąco i życzę miłego tygodnia! :*

Patex